Wednesday, 8 February 2023

Venomous Nectar

 

Venomous Nectar

The 60-year-old man turned around with a bit of disappointment in his face. However hard had he been trying; no progress is seen. But he didn’t lose hope. He is determined to yield what he is yearning for.

The 30-year-old woman had a scorn on her face; her eyes glued to the receding figure of the man. She shut the door with a bang, bewildered at the unforeseen incident.

***

The man stood at her doorstep for the fourth time. He is confident that he will make it happen. That tinge of pride shone on his face as he recollected how he always came out with flying colours in such situations. He gave a pep talk to himself. “You are well-versed at this. You can handle this one too. If not you, who can?”

Her fair skin turned pale, seeing him wait at the doorstep. He greeted her with a broad smile and stepped in.  She silently picked up the baby boy and went in. There are burning questions in her mind. “Is this for real?” She questioned herself several times.

***

“Why is he acting weird today?” was the first question on her mind, a week ago when all this started to happen. He entered the house just like any other day. She was used to his visits every now and then, as a child too. Now that she is back to her maiden home for a brief period, she welcomed him and handed over the newborn baby. He played with the baby for a while and gave him back. That’s when his hands brushed her bosom for a split second. She was startled at the unexpected touch. She was taken aback looking at the smile on his face. “Did he not notice it? Is he behaving as if nothing has happened, only to neutralize that embarrassment?”

The next day while she was serving snacks, he bent forward on the pretext of helping himself; and in that process, his shoulders brushed hers for what she felt was a bit longer than needed. She was baffled at the turn of events. She knew something was not right and began to observe him closely from afar. She started paying attention to incidents that one would generally take for granted with close associates. She realized that many a time, his fingers touched hers while passing the sleeping baby, or while handing over something to her. She also recollected that he often tapped her shoulder in an affectionate manner.

***

On another day, he tried playing footsie with her. “She is no longer a child to do so! How on earth can he behave like that?” She was shell-shocked. She wanted to shoo him away but kept quiet for some unknown reason.

He turned up the very next day, anticipating some positive response from the woman though he couldn’t fathom the meaning of her silence. He thought to himself, “Looks like she has no objection! But why is she not responding to my hinting? Why is she giving curt answers unlike before? Is she afraid of someone? How do I convince her? How do I proceed?”

***

 

This is hard to digest. This is something she has neither experienced nor expected, not even in her wildest dreams. She was baffled with buzzing questions in her mind. “What happened to this man? He never behaved like this earlier. Why now? He was jovial at his best and affectionate to the core. Wait! Was it not affection? Was there something else on his mind? Was I molested without even having a clue of it? Were those appreciative pats perversive? Were those occasional touch of fingertips intentional? Were those shoulder brushes not accidental but deliberate? Why did such a nasty thought cross his mind? He made a pass at me! How did he even dare to take that step?”

She wondered if she had ever done something that sent a wrong message to him. She is in a state of utter confusion. She avoided him for a while but unable to do so, for long. She came to her senses. She understood that avoiding a problem is not going to solve it. She started to look at various possibilities of getting rid of the man. Her husband is abroad. On one hand, telling him wouldn’t be of any use while on the other hand, it would add up to his tension.

She, hesitatingly, shared it with her mother. She was numb for some time and said, “He is like your father. Don’t imagine things. You know him from your childhood. Don’t you know how affectionate he is to you? Don’t mistake affection for lust.”

She is now contemplating of what and how to do. That’s when her dad came to her aid. He is the one who sensed that something was wrong with her. He held her close and asked what’s bothering her. She broke down instantly, at his affection. The pain that she has been enduring for the past few days gushed out in the form of tears. She told her father that the man had been acting weird for quite some time and she was unable to make heads and tails of his behaviour.

The father was expecting something tough but this one seemed brutal to him. The man is a neighbour who often visits their house. He is almost the same age as him, which means he has children of the same age as his daughter. His blood boiled for a while. He was unable to control his anger. But he could neither lodge a complaint nor thrash him for what he did. He assured his daughter that he will look into the matter and that the man wouldn’t mess with her anymore.

***

Sruthi didn’t know what her father had done, but there was an abrupt end to the old man’s visits. In a few months, she moved to her husband’s place and his love made her brush away that distasteful incident. One fine day, she happened to bump into her cousin Varsha and the next moment, they made plans for a sleepover.

Sruthi and Varsha used to spend their summer vacation together when they were kids. Later, Varsha joined a hostel during her intermediate and she never found time for a vacation after that. Now that they are together after so long, they literally went back to their childhood. They laughed till their stomachs ached, gossiped till their ears bled and talked till their throats went dry. They shared the best, worst, funniest, scariest and saddest incidents of their lives with each other. Sruthi noticed that varsha was taken aback and had difficulty coming to terms with herself for some time when she spoke about her recent unpleasant experience. She quickly changed the topic to make her feel comfortable.

***

Varsha is lost in her thoughts. The chirping birds caught her attention. She noticed the mother bird feeding its little ones. “That motherly affection is unconditional!”, she thought. “But, does a mother’s love end by feeding? Doesn’t she have to stand by her child during every ebb and flow? Isn’t emotional support essential for a child from its mother?”

She reflected on Sruthi’s words, on how her dad supported her and stood like a pillar of support protecting her from evil eyes. Memories from past flooded, which brought to surface, her past encounter with a moron. She wondered why her mother shut her up when such a thing happened to her.

That was a nightmare to her. The images are pretty clear in her mind as if they happened just the day before. She was groped allover by a callused hand while she was asleep.  She tried to shout, but his sturdy hand didn’t let the sound escape. Her eyes went wide discovering the familiar face in an unfamiliar situation. She complained to her mother that she was touched abusively.  To her bemusement, her mom stated as a atter of fact, “He would have thought that it is his wife. We are all sleeping in the same hall. How could he know where she is?” She felt defeated and cheated. The sexual abuse felt far better than the defense of her petrified mom. Her mom refused to understand that he did it intentionally.

Varsha felt betrayed. She was scared to death to go to bed for the next two days. The disgusting memory of his lustful eyes and drooling mouth sent chills down her spine.  She vowed to herself that it’s going to be her last visit to that place.

Varsha’s head is still throbbing with questions. “How on earth can a man be so sensible and supportive to his daughter, when he had the guts to grope his brother’s daughter who was sleeping next to his daughter? Did I not seem to him as his daughter? I was just a few years elder to her. Why the hell was I treated like that?”

Thursday, 28 October 2021

తాతగారి పుట్టినరోజు

 

వెనక ఇంట్లో ఏదో కోలాహలం వినిపిస్తుంటే కుతూహలం కొద్దీ గోడ మీద నుంచి చూశా. "తాతయ్యా, సెల్ఫీ తీసుకుందాం రండి" అని పిలుస్తున్నాడు ఒక అబ్బాయి. ఇంకొక ఇద్దరు అప్పటికే రెడీ గా ఉన్నారు ఫోను పట్టుకుని.

"ఏమిటి విశేషం?" అని అడిగా.

"ఈ రోజు తాతగారి 84వ పుట్టినరోజు" అని చెప్పి, "సాయంత్రం కేక్ తెస్తాము. మీరు కూడా రండి" అన్నారు.

తర్వాత చాలా సేపు సరదాగా నవ్వుకుంటూ కబుర్లు చెప్పుకున్నారు అందరూ. అలా చూస్తే ముచ్చటేసింది. ఇలా ఎంతమందికి జరుగుతది?” అనుకున్నా.

తాత కి మనవళ్ళు పుట్టినరోజు జరపడం కూడా ఒక విశేషమేనా అని అనుకుంటన్నారా? వాళ్ళు ఆయన మనవళ్లు కాదు. ఆయన ఇంట్లో అద్దెకి ఉండే students. ఆయన కొడుకు అమెరికా లో ఉంటారు. కూతుర్లు ఇక్కడే ఉన్నా, వచ్చేపోయే దూరం కాదు.  వాళ్లందరూ ఫోన్లు చేసి మాట్లాడినందుకు ఆయన ఆనంద పడినా, ఈ పిల్లల హడావుడికి చాలా సంతోషపడ్డారు.అది ఆయన మొహం చూస్తేనే తెలిసిపోతంది. దాచుకుందామని శతవిధాల ప్రయత్నించినా, ఆయనవల్ల కాలేదు. ఒంటరిగా కాలం వెళ్ళదీస్తున్న ఆయన ఇంట్లో ఈ సందడి వినటానికి, చూడటానికీ భలే బాగుంది.

వాళ్ళ ఉత్సుకతలో నేను కూడా భాగం అవుదామని gulabjam చేసి ఇస్తుంటే నిన్న గోడ దగ్గర ఆయన అన్న మాటలు గుర్తొచ్చాయి. " పిల్లలు ఉన్నా లేనట్లే, మా లాంటి వాళ్ళ పరిస్థితి. ఈ వయసులో మాట్లాడే మనిషి తోడు లేకుండా ఉండటం అంటే నరకమే. అది తట్టుకోలేకనే ఎంతో మంది ఆత్మహత్యలు చేసుకుంటన్నారు."

అలా అంటారు కానీ పిల్లల దగ్గరికి వెళ్ళి ఉండటం ఇష్టం ఉండదు మళ్ళీ. ఇంటి చుట్టుపక్కల వాళ్ళం అస్తమానం మాట్లాడలేము కదా. ఈ రకంగా అయినా అయనతో మాట్లాడటానికి, అయనకి ఎమైనా చిన్న సహాయం చేయటానికీ, అందుబటులొ ఇప్పుడు వీళ్ళు ఉన్నారు అని తృప్తి గా అనిపించింది.

Sunday, 26 September 2021

Role Model

 

Role model

The teacher asked, “Who is your role model?”

Pat came the reply from students…

“Abdul Kalam”

“Mahatma Gandhi”

“Subhash Chandra Bose”

“Chandrababu Naidu”

“Priyanka Chopra”

“Sundar Pichai”

“M S Dhoni”

“My Mom”

“My Dad”

“It’s you”

There came the second question, “Why?”

The shortest questions always have the longest answers. The answer will probably be the same from students who have the celebrities and politicians as role models. So, the teacher made them into groups and asked them to have a discussion. Students were taking turns and discussing the much-acclaimed success stories of their role models, their strong personalities, their special qualities and some anecdotes from their lives.

The teacher stopped in her tacks at a table where one of the students was sharing why her mom is her role model. She said, “My mom is so strong, both mentally and emotionally. She works so hard as she is the sole bread-winner of the family. She is so determined that all her kids get proper education. She keeps on telling us that it’s the only thing that earns us reputation in the society. I always turn to my mother when I am in a dilemma.”

The teacher gave an appreciative gesture to her and moved to the next table. One of the boys rose his hand to speak; his eyes shining with anticipation. Taking the cue from his teammates, he started to talk.

“As I said earlier, my dad is my role model. He makes sure that I lead a luxurious life. He pampers me a lot. Never once did he confront me, though he does it to my sister. If not for him, I wouldn’t have been here, because he managed to pull some strings to get me admitted in this college.”

The teacher cut him short and asked him to share the inspiring best qualities of his dad. He said, “Once I was going triples with my friends. My dad is a police constable. He saw us from afar and….”

The teacher got curious. She expected that his dad would have threatened them or done something similar, being a sincere policeman.

The boy continued. “He saw us from afar and asked us to pull over. We stopped at the shoulder of the road. He made a gesture while his senior officer was approaching us. I took the cue and fled from there. He not only saved me, but was also generous to my friends. He didn’t book a case against them. And look! I now own this expensive watch, which my friend’s dad had gifted him on his birthday. The entire experience was so thrilling, needless to add, with benefits. I wish to become like him when I grow up. I always wonder at his efficiency in dealing situations.”

The teacher’s jaw dropped at the talk. She was unable to come to terms with the student’s thought process. She was too scared to think what happens if children get inspired from the negative traits of their parents. Questions swarmed her mind like bumble bees. How can someone get inspired by the mean and disgusting behaviour? How can one give utmost importance to the vested benefits? How can people not know what is right and wrong? How can one sing praises for an unjust act? Can people inspire others with their amoral behaviour too?

As the bell rang, she made a mental note on the points to be mentioned in the next day’s class. She wants to make it clear that a person’s ethical behaviour makes him a role model.  She wants to draw a line between the positive and negative traits; ethical and unethical behaviour; inspiring and ruining personalities—a broad and vivid line.

 

Wednesday, 6 May 2020

నాన్నగారి వ్యక్తిత్వం


గుంటూరు నుంచి నర్సరావుపేట వెళ్ళే బస్ ఎక్కి కూర్చున్నా. మీరు ఎల్ ఐ సి విజయ కుమార్ గారి అమ్మాయి కదా?” అన్న ప్రశ్న వినిపించింది. ఊర్లో function కో party కో వెళ్ళినా, walking కో shopping కో వెళ్ళినా, restaurant కి వెళ్ళినా…అంతెందుకు, సరుకులకో కూరగాయలకో వెళ్ళినా కనీసం ఇద్దరైనా నాన్నగారి గురించి అడగకుండా ఉండరు. ఊర్లో అంటే సరే, బస్ లో కూడానా అనుకుంటూ, "అవునండీ, మీరు..?" అని అడిగా."నేను మీ నాన్నగారి agent వాళ్ళ తమ్ముడిని. Sir ఇప్పుడు గుంటూరు లో ఉంటున్నారంట కదా, ఆరోగ్యం ఎలా ఉంది?” అని అడిగి, "Health tips బాగా follow అవుతారు గా బాగానే ఉండి ఉంటదిలే" అని సమాధానం కూడా ఆయనే చెప్పారు. కాసేపాగి, "మాకు మంచి మాటలు చెప్పేవాళ్ళు. బాగా చదువుకోండి, వృద్ధి లోకి వస్తారు అనేవారు ఎప్పుడూ. కాకపోతే ఆ age లో మాకు ఆ మాటలకన్నా  ఆయన bullet మీదే ఎక్కువ దృష్టి  ఉండేది. అప్పట్లో  మా కుర్రాళ్ళందరికీ  అదంటే భలే  craze" అంటూ చెప్పుకొచ్చారు.

నా ఆలోచనలు నా చిన్నతనంలోకి వెళ్ళాయి. నాకు ఊహ తెల్సినప్పట్నుంచీ నాన్నగారిని bullet మీదే చూశాను. నా వయసుకి అది ఒక చిన్నsize ఏనుగు లాగా కనిపించేది. అప్పట్లో అసలు vehicles ఏ తక్కువ, bullets అయితే ఊర్లో ఒకట్రెండు కన్నా ఎక్కువ ఉండేవి కావు.

College లొ చేరాక bullet మీద దించుతంటే తుంటరి కుర్రాళ్ళకి గుండెల్లో దడ. సగం మంది ఆ sound కి, మిగతా సగం నాన్నగారి గంభీరమైన personality కి భయపడేవాళ్ళు. ఆ బండి వల్ల మాకు ర్యాగింగ్ బాధ లేకుండా పోయింది. ఇప్పటికీ classmates ఎవరైనా కనిపిస్తే ఆ బండి ప్రస్తావన తేకుండా ఉండరు. నా చదువు పూర్తి అయ్యేసరికి  అలాంటి గున్న ఏనుగులు (అదేనండీ, బుల్లెట్ లు) అయిదు మార్చారు.

ఆ బుల్లెట్ craze ఎలా ఉండేదంటే, నేను కూడా ఒకట్రెండు సార్లు నడపటానికి try చేశా. నాకు అంతు చిక్కని ప్రశ్న ఏంటంటే,  నాన్నగారి  వల్ల బుల్లెట్ popular అయిందా, బుల్లెట్ వల్ల నాన్నగారు popular అయ్యారా అని. అసలు ఎక్కడో గోదావరి జిల్లా నుంచి గుంటూరు జిల్లా వచ్చి ఊర్లో అంత పేరు ప్రఖ్యాతులు ఎలా తెచ్చుకున్నారు ఆయన? ఉద్యోగరీత్యా నరసరావుపేట వచ్చేటప్పుడు అలాంటి ఒక ఊరు ఉందని కూడా వాళ్ళకి తెలీదంట. ఒక్కళ్ళు కూడా పరిచయస్తులు లేరు. అలాంటిది ఇదే సొంత ఊరు లాగా అయిపోయింది. నాకైతే మరీను. నేను months baby గా ఉన్నప్పుడు డు వచ్చారంట నరసరావుపేట కి. ఇంక ఇక్కడే చదువు, పెళ్ళి, ఉద్యోగం అన్నీ. ఒక్కోసారి చాలా విసుగు వస్తది. చిన్న town అయిన ఈ నరసరావుపేటలో ఇరుక్కుపోయాను, ఇంకా better place అయితే better opportunities ఉండేవి అని అనిపిస్తూ ఉంటుంది. ఈ ఊరికి నా జీవితం అంకితం అయిపోయింది అనే అసంతృప్తి ఉన్నా ఇక్కడ ఉండబట్టే కదా నాన్నగారి గురించి అందరూ మంచిగా చెప్పుకునే మాటలు తెలుస్తున్నాయి అనే తృప్తి మాత్రం ఉంది. ఇక్కడ ఉండబట్టే కదా నాకు ఇంత గుర్తింపు, గౌరవం దక్కుతున్నాయి అని గర్వంగా అనిపిస్తుంది.

ఒక్కోసారి ఎందుకు అందరూ ఇంతలా పొగుడుతున్నారు? Retirement function అయితే సందర్భం కాబట్టి చెప్తారు. రిటైర్ అయ్యి 15 సంవత్సరాలు అయింది ఊరు వదిలి 10 సంవత్సరాలు అయింది ఇంకా ఇంత మంది అభిమానం చూపిస్తున్నారు అంటే దానికి కారణం ఏమిటి అని ఆలోచిస్తూ ఉంటా. ఈ ప్రశ్న నాకు నేను చాలాసార్లు వేసుకున్నా. బహుశా ఇదంతా ఆయన వ్యక్తిత్వానికి వచ్చిన గుర్తింపేమో.

నాన్నగారిని తలుచుకుంటే ముఖ్యంగా నాకు గుర్తు వచ్చే జ్ఞాపకం, మమ్మల్ని నిద్ర లేపడం. ఎవరినీ నొప్పించే మనస్తత్వం కాకపోవటం వల్ల, టైం అవుతుంది లేవండమ్మా అంటూ మెల్లగా తట్టి లేపేవారు. ఇప్పుడు తలుచుకుంటే నవ్వొస్తుంది. ఎక్కడ నిద్రాభంగం అవుతదో అన్నట్లు అంత సుతిమెత్తగా లేపే వాళ్ళు. మాకేమో అది జోల పాట లాగా ఉండి దుప్పటి ముసుగు పెట్టేవాళ్ళం. సరిగ్గా అయిదు నిమిషాల తరువాత వంట గదిలో నుంచి మట్టి గాజుల చప్పుడు! రాను రాను శబ్దం దగ్గర అవడంతో, ఓహో అమ్మ వస్తుంది లేపటానికి అని అర్థం అయ్యేది. అంతే! ఒక్క ఉదుటున మంచం దిగి, దుప్పటి మడతపెట్టి, పక్క సరిచేసి, bathroom లోకో, wash basin దగ్గరకో పరుగు పెట్టే వాళ్ళం. లేకపోతే ఆ మట్టి గాజులు ఒకట్రెండు మా వీపుల మీద పగిలిపోయేవి.

నేను, అక్క, తమ్ముడు రెడీ అయ్యి వచ్చేసరికి ముగ్గురి shoes polish చేసి cycles తుడిచి పెట్టే వారు. ఎప్పుడూ నోరు తెరిచి ఇది కావాలి అని అడిగే అవకాశం ఇవ్వలేదు మాకు. అన్నీ ముందే అమర్చే వారు. మేము ఏదైనా songs album release అయింది అని చెప్పుకోవటం విన్నారంటే సాయంత్రానికి ఆ album తెచ్చేసేవారు. మాకు మాత్రమే కాదు ఇంటికి చుట్టాలు వస్తే పేరుపేరునా వాళ్ళకి ఇష్టమైన items తెచ్చేవారు. ఎవరికీ ఏ లోటు రానివ్వరు. అలా అని కోట్ల ఆస్థి ఉంది అనుకుంటే పొరపాటే. ఎప్పుడో ఒకసారి మాటల్లో అమ్మ అంది, ఇంట్లో పూచిక పుల్ల కూడా నాన్నగారి సంపాదనతో కొన్నదే అని. ఎందుకంటే నాన్నగారి డిగ్రీ అయ్యేనాటికి ఆయనకి వారసత్వంగా వచ్చింది అప్పులే. లోటు బడ్జెట్ లో ఉన్న రాష్ట్రాన్ని లాభాల్లోకి తీసుకు రావటం ఎంత కష్టమో, అప్పులు తీర్చి డబ్బు కూడపెట్టడానికి ఆయన అంత కష్ట పడ్డారు. ఉన్నంతలో ఎంతో గొప్పగా పెంచారు మమ్మల్ని.

పిల్లలు ఏదైనా తల్లిదండ్రులను చూసే నేర్చుకుంటారు అనేది నూటికి నూరుపాళ్ళు నిజం. పది సార్లు చెప్పినా నేర్చుకోనిది మన పెద్దవాళ్ళు ఆచరించి చూపిస్తే అవి మనకి ఇట్టే అలవడతాయి. అలా నాన్నగారి దగ్గర్నుంచి discipline, punctuality, eating healthy, no back-biting లాంటి చాలా విషయాలు నేర్చుకున్నాను. నేను జాబ్ లో జాయిన్ అయ్యేటప్పుడు నాకు ఒక విషయం చెప్పారు. “మనం విలువ ఇవ్వవలసింది cadre కి కాదు, మనిషికి. Peon to Principal, cadre మర్చిపో. వ్యక్తికి గౌరవం ఇవ్వు అని. అప్పుడు నాకు గుర్తు వచ్చింది. నా చిన్నప్పుడు L I C office కి వెళ్ళినప్పుడు ఆయన అలాగే behave చేసే వాళ్ళు. గేటు దగ్గర మొదలు పెట్టి అందరినీ పలకరిస్తూ వెళ్ళేవారు. అలా అని ఎక్కువ మాట్లాడరు. ఒకట్రెండు మాటలే! ఎదుటి వాళ్ళ వ్యక్తిగత విషయాల్లో అస్సలు ఆసక్తి చూపే వాళ్ళు కాదు. అమ్మ ఒక్కోసారి ఈ విషయంలో గొడవ పడటం నాకు గుర్తే. మీ చుట్టూ మీరు గిరిగీసుకుని కూర్చుంటారు. అందరితో మనసువిప్పి మాట్లాడరే?” అని అనేది. కానీ అది ఆయన పెట్టుకున్న నిబంధన. వ్యక్తిగత విషయాల ప్రస్తావన తేరు. ఆఖరికి తన పిల్లల విషయంలో కూడా. మనం చెప్తే వింటారు, అడిగితే సలహా ఇస్తారు. తనకై తాను కలగజేసుకోరు.

నోరు అదుపుమాట పొదుపు’. ఇది నాన్నగారి నుంచి తెలుసుకున్న ఇంకొక విషయం. నేర్చుకున్న విషయం అని అనకుండా తెలుసుకున్నవిషయం అని ఎందుకు అన్నానంటే అది ఇంకా పూర్తిగా పాటించలేకపొతున్నా కాబట్టి.

నాకు ఎక్కువగా అమ్మ లక్షణాలు వచ్చాయి అని నేను ఎప్పుడూ అనుకుంటూ ఉంటాను. అమ్మ లోని ధైర్యం, తెగువ, పనితనం, అందరినీ కలుపుకోవడం, decision making—ఇలా అన్నిట్లో అమ్మని ప్రతిబింబిస్తూ ఉంటాను. కానీ ఆలోచిస్తుంటే నాన్నగారి ప్రభావం కూడా నా మీద చాలా ఉన్నట్లు అనిపిస్తుంది. దానికి ఒక ఉదాహరణనాన్నగారి నుంచి నాకు వచ్చిన ఒక అలవాటుబయటకి వెళ్లేటప్పుడు ఒక bag carry చెయ్యటం, బండి box లో ఒక bag ఎప్పుడూ పెట్టుకోవటం. నాకు ఊహ తెల్సినప్పట్నుంచీ  చూస్తూనే ఉన్నా. Bag లేకుండా బయటకు వెళ్ళేవారు కాదు. ఇదే idea ని మేము  ఒకసారి (2018 లో) environment day రోజు promote చేశాం. Walkers అందరినీ request చేశాం. Pocket లో కానీ బండిలో కానీ ఒక bag carry చేసి plastic నుంచి Earth ని save చేయమని. Campaign బాగా click అయింది. దానికి inspiration నాన్నగారే. ఆయన చేసే ప్రతి చిన్న పని చాలా ఆదర్శంగా ఉంటాయి. ఇంకా, ఆయనలో మంచి క్రియేటివిటీ కూడా ఉంది. పనికిరాని వస్తువులతో అధ్భుతమైన కళాఖండాలు తయారు చేస్తారు. ఆయన్ని గమనిస్తూ ఇంకా చాలా నేర్చుకోవచ్చు.

ఇవన్నీ అందరి లో ఉండే మంచి లక్షణాలే.  కానీ ఒక మనిషికి వీటిలో ఒకటో రెండో ఉంటాయేమో. నాన్నగారి లో సకుటుంబ పరివార సమేతంగా ఉండేసరికి ఆయనకి public లో అంత విలువ ఏమో. 

బస్సు కి break పడటంతో నా ఆలోచనలకి కూడా break పడింది. బస్సు దిగి auto ఎక్కా.
Auto Driver: ‘మీరు ఎల్ఐసి కుమార్ గారి అమ్మాయి కదా!’
నేను: అవును
నా పెదాలపై చిరునవ్వు, కళ్ళల్లో వెలుగు, మనసులో గర్వం. నాకు సమాధానం దొరికింది.
మన వ్యక్తిత్వం వల్ల మన విలువ పెరిగితే, మన నడవడిక వల్ల మన గౌరవం పెరుగుతుంది.


Tuesday, 28 April 2020

Guide and Mentor


Guide and Mentor
(in loving memory of Sri P. Kranthi Kumar)

In terms of time, it’s a short relation of eight years but in terms of moments, it’s a strong bond of fond memories. The warm welcome I receive every time I step in, fills me with great joy. I always get drenched in his affection.

We discuss almost everything under the Sun—from epics to e-mails; Indian history and English literature to latest films and book releases; and our past experiences to future ambitions. We have those chill moments on a scorching mid-summer noon; that fun and laughter in a breezy evening; the in-depth philosophical talks on some occasion and the pun and punch on other occasions. At times, it is just shooting the breeze.

In short,
A multi-folded personality he is!
Unfolds a petal in each encounter.
Has many arrows in his quiver--
Shoots the relevant one,
One role at a time—a teacher, a friend, a philosopher, a guide and a mentor.

I let my hair down in his presence, experiencing that fatherly affection. I gape at his energies, wondering at his ability to work on three to four projects simultaneously, cursing myself for not utilising my time effectively. He chides me for my hastiness and aids me in dealing with unfair people. He gives tasks and targets; and never fails to either appreciate or correct me with his constructive criticism. He teaches me life lessons in every context. Every encounter with him reminds me of ‘Tuesdays with Morrie’ by Mitch Albom.

It is a huge loss to me personally that he met his maker. It left me paralyzed for a brief period but later I moved on realising that he is alive in my deeds and in my mind.


(I write this in simple present as I don’t want all this to be a past. He guides me in every living moment of mine.)


Sunday, 26 April 2020

Lock-down Insight




It all started well, like a good shower quenching the holiday thirst.

The day starts with yoga and then preparations for breakfast and lunch, followed by family fitness fever, after which comes the family meditation time. After lunch, we have some relaxed time for playing games or watching films. Evenings go into gardening, reading pending books, pursuing hobbies, experimenting with ideas, recollecting old memories, enrolling into new courses, learning new skills, focusing on interests and listening to spiritual talks. Days are running at jet speed, rolling into weeks. Just a blink of the eye, and puffff…the day is over!

Then came the disaster in the form of restricted public movement—the Covid-19 lockdown.

The absence of house-help has brought with it some additional mundane chores to my life like washing clothes, sweeping the front yard, making rangoli, cleaning utensils and mopping the floor. This lock down has kicked in some unforeseen knowledge about often neglected nitty-gritty things. Here you go with the latest wisdom.

If ‘Washing clothes’ is a topic in syllabus, it has many sub topics like separating, soaking, soaping, brushing, beating, rinsing, wringing, hanging, drying and folding. And like troublesome questions in store after each topic, we are left with puckered fingers, perforated palms, cracked heels and broken nails. (I have to sacrifice my carefully-carved, long nails to this menial work. I turn a blind eye to all the 38 shades of nail paint bottles that look expectantly at me.) Needless to say, it takes too long for a wound or a scratch to get healed. The injuries that happen get worse due to continuous labour and they hurt every now and then.

As I always need a background music while attending to daily chores, I carry a Bluetooth speaker with me when I go to backyard for the strenuous project of washing clothes. As I listen to the music and sing or chant along, I notice my hands dancing to the music. They do kathakali while washing towels and when it is a 7x8 bed spread, they perform ‘shiva taandavam’. To let the cat out, I mentally communicate with the clothes and let them know that I am peeling off their layers of karma. Well, I know it sounds funny but all I need is some crazy inclination to complete the task. In an attempt to motivate myself, I even try to look at this onerous task like a fitness mantra. I pat my shoulder while meticulously executing the tedious task.

Shockingly, I find myself in awkward postures which I have never imagined to be in. They remind me of the famous cartoons that I used to scoff at, for their overtly pictured feminine poses. However, I now understand that they are the suitable postures for this peculiar work. I repent for not buying a washing machine when offered by my mom but I am grateful to her for having trained me in these areas. Realization dawns upon me that I use more detergent and water with double the time and effort when compared to my dhobi. Hopefully, I will pick up pace in no time though surpassing her would be a far cry.

Eventually, I become more conscious about not soiling the clothes. I also discover that pedicure is an easy go when it is done immediately after washing clothes. On the brighter side, basking in vitamin D is like gifting ourselves with strong and healthy bones, ripping off the vitamin deficiency acquired through years of labour in AC rooms.

Cleaning the utensils is no less a horrendous task! I am seen spending more time in kitchen, huffing and puffing with greasy dishes in my soapy palms, trying to twinkle them. I try to promote solidarity among utensils by sharing the lids and spoons. Curry is served directly from the cooked vessel, without transferring it into serving bowl.

These days, while cooking a dish, my main concern is not the necessary ingredients, but the number of utensils I have to use to make it. I wince when I use an additional plate or spoon out of habit. I applaud my observation and shift to the steel utensils as they are easy to clean than the Tupperware ones. Hands become rough and scorching. In an attempt to soften them, I learn that butter works better than imported creams.  Interestingly, cancelling to do a few dishes keeps a check to the calorie intake, thereby halting our weight gain.

‘The way to a man’s heart is through his stomach’ is an age old saying. But this Covid-19 lock down has made the way too lengthy and meandering. I keep wondering when I am going to reach the destination of this seemingly never-ending path. However, I must admit that I owe my culinary skills to this lock down period which has turned me into a seasoned chef.

Sweeping the front yard literally eats away all the time and drains away the entire energy. I wish I had a magic wand that stops the fall of withered leaves, mid-way, making them fall directly into the bin. The long-forgotten art of rangoli making is again being practiced with utmost dedication. Once again, as a part of self-motivation, I try to convince myself that this traumatizing task is the best work-out to tuck in the tummy.

Fortunately, another wearisome task of sweeping and mopping the entire house is voluntarily taken up by my daughter which gives me some solace at this hour. I tentatively erase the thought of extending and renovating the house. I also secretly feel happy that it is not done by now. I brush aside the prospects of designing my personal library, flaunting the volumes of treasure I own. Instead, I bury deep into the pile of unread books.

Though staying between the four walls has put a check to several expenses like fuel and iron, I miss those perfectly-pressed, crisp, cotton sarees which I deliberately drape to college. The missing feeling of college, classes and students is over powered by online teaching sessions. It is intriguing to learn, practise and use another dimension of teaching. Learning a new skill always keeps us young, energetic and confident.

At the end of the day, I am impressed by the impeccably clean and tidy house. I admire the shining floor, sparkling utensils, crisp clothes and flawless front yard. I appreciate myself for being an agile learner. I am head over heels in love with myself over and again.

The bottom line is……Why depend on someone when I can perform better?